ارزوهای بزرگ

این دانشگاهو با اون درختای نارون وچنارش که حالا به زردی میزنه ، بااون صدای شرشر ابش که انگار ارکنار رودخونه داری راه میری بااون پیشی های نازنازی تپل که دخترا روگول میزنن وغذاشونومیگیرن بااون دانشجوهایی که ولومیشن جلوی هر دانشکده ای ! با همه چیزش دوست دارم 

دلم که پرمیشه فقط قدم زدن تواین هوا بازش میکنه 

امروزبا کلی عصبانیت رفتم 

کتابخونه سالن 3

در ارامش دو ساعتی کار کردم 

چقدر زمانکش میاد تواین کتابخونه 

چقدردووست داشتم 6 ماه مال خودم باشم محض ! دور از همه ! عین ی دانشجوی شهرستانی که میاد درس بخونه ،از صبح بیام تا ساعت 3! 

چه ارزوی محالی!

یعنی چی؟ واسه خودم بودن محاله؟؟؟؟؟

 حاضر نیستم برم دانشگاه ازاد،بدم میاد

برکه کاشی...